Έχω κλάψει πολύ
Για ανθρώπους που πέθαναν.
Περισσότερο όμως , έχω κλάψει για ζωντανούς.
Οι λόγοι θα μου πείτε συνηθισμένοι…
Σας λέω ότι δεν γνωρίζετε τίποτα.
Τίποτα συνηθισμένο δεν υπάρχει στην απόγνωση…
Κι έτσι όταν μένω μόνη,
Σκαλίζω σ’ ένα ξύλο της θάλασσας
Ένα αληθινό ρόδο με αληθινά αγκάθια
Και το ζωηρό κίτρινο χρώμα της θεραπείας.
Κάποτε μέσα απ’ το ξύλο ,
Φυτρώνουν κάτι κόκκινα φτερά αγγέλων
Που αρχικά πίστευα πως είναι γλάρωνΜιας αρχαίας θάλασσας…
-Είναι τα κόκκινα βάσανα των Ερώτων,
Μου μαρτύρησε ένα αηδόνι στο πρεβάζι μου
Μιαν Άνοιξη.
-Φυλάξου από τους αδαείς…!
Και συνεχίζω να σκαλίζω το ρόδο μου
Κουβαλώντας κρυφά στους ώμους μου τα κόκκινα φτερά…
Είναι μικρός ο κόσμος… σκέφτομαι,Δεν τα χωρά, γι αυτό πνιγόμαστε…
Κι όλο βαδίζω σ’ ερημικούς κόσμους
Για να μη με αποκληρώσουν μαζί με αυτά,
Κι εμένα οι άνθρωποι.
Οι άνθρωποι που έφυγαν είχαν κατανόηση
Κι ήταν σαν από καιρό αγιασμένοι…
Οι ζωντανοί είναι, που δεν γνωρίζω
Που θα τους πάει η άγνοια στο ταξίδι τους…
………………………………………………………..
Όταν φύγω
φωνάξτε μου…
Μη ξεχάσω
να πάρω το έργο μου…
Να κρατώ,
το ξύλινο ρόδο μου…
Δέσποινα Κοντάκη
