Α!
Τόση σιωπή…
Ποιος την αράδιασε στην πόρτα μου εμπρός;
Α!... πρέπει να το διευθετήσω πια το θέμα αυτό!
Με χαριτωμένες και κομψές
συνηθισμένες πια κινήσεις
θα κόψω απαλά ετούτο το κενό!
*
Λέξη με άνθρωπο,
δεν έχω πει απ’ το ξημέρωμα
και ήδη κοντεύει μεσημέρι.
Καιρός μουντός έξω απ’ τα τζάμια των βλεφάρων.
Καιρός δειλός!
Θα βρέξει ή όχι;
Στιγμές και μέρες λέω: «Να!...Να!
όπου να ’ναι…, τ’ αδειάζω το κενό!»
Α!...Τέλειωσα μαζί του!
Τα μπερδεμένα και τ’ ανόητα ξεκαθαρίζουν
Όπου να ’ναι!...
*
Να! Είμαι ποιητής!
…………………………………………………….
Όλα είναι ποίηση λοιπόν…
Τα δάκρυα, οι σιωπές,
τα εικοσιτετράωρα…
Ακόμα και οι φόβοι μας,
τα όνειρα κι οι αντοχές μας!...
*
Θα βρέξει ή όχι;
Απόγνωση θεατρική.
*
Έτσι να σκέφτονται οι ποιητές του κόσμου;
Ποιητικά;
Και οι τραγουδιστάδες;
Να σκέφτονται άραγε τραγουδιστά;
Και οι χορευτές χορευτικά;
Πένθιμα οι αυτόχειρες;
Και οι ζωγράφοι απλώς ζωγραφιστά….
Α! …κι εγώ;
Κι εγώ σαν είμαι ποιητής,
Σκοτίστηκα με όλα αυτά!...
Ε, τέλειωσε λοιπόν.
Τόσο απλά;
Ναι τέλειωσε.
Κλόουν θα γίνω
να σκέφτομαι αστεία
και να γελώ,
να γελώ,
να γελώ κάθε φορά
που θ’ αραδιάζουνε τη σιωπή
στην πόρτα μου μπροστά!
Δέσποινα Κοντάκη
