Το φως του φεγγαριού φτηνά με αγόρασε
μακριά για να με πάει στους ορίζοντες.
Χωρίς αντίσταση καμιά περνώ τις πύλες
κι οι φίλες μου με κοίταζαν περήφανες.
Κι ανοίξαν οι ανέμοι τα τοπία τους…
…ρωτώ… πως μου εχαρίσθη τέτοια τύχη,
Σε απέραντα λιβάδια φεγγαρόφωτα να τρέχω ανάλαφρη,
κι εκεί πάνω στις θάλασσας το κύμα…
Και χόρεψα μονάχη στους ορίζοντες
με άλλες γυναίκες, την ψυχή να υφαίνω
τρελές δίχως αγάπη, που ορκιστήκανε
το θείο πρόσωπο να βρουν το αγαπημένο.
Πως άστραφταν σε κάθε μου στροφή
κλωστές, χρυσή μαζί και ασημένια
η προίκα που μου κέντησε η μάνα μου
μετάξια και λινά για εμέ φτιαγμένα.
………………………………………………………………
Δεν ήσουν πουθενά! Σαν ήλιο εφαντάστηκα
πως σ’ είδα, μα κοίταξα και κάηκα.
καμένα τα φορέματα στο σώμα μου σαλεύαν
κι οι φίλες μου με κοίταζαν θλιμμένα.
Αγαπημένε μου, ποια χρώματα σε αλλάξανε
και δεν σε αναγνωρίζω,
πως μάκρυνε το βήμα σου,
πως χάθηκες, που να ’σαι;
Κι εκεί ψηλά απ’ το βράχο της αγάπης μου
βυθίζομαι στης θάλασσας τα βάθη,
βυθίζομαι, βυθίζομαι σε πολιτείες ψαριών
νεκροταφεία υδάτινα στα χέρια μου κρατάω…
Αγαπημένε μου που χάθηκαν τα μάτια σου,
πώς να σε βρω και πώς να σε φωνάξω,
κογχύλια και κοράλλια μ’ οδηγούν
γοργόνες τραγουδούν και μ’ αγκαλιάζουν.
Μου λεν’ να μείνω εκεί… κι όλο μου τάζουν.
Μου λεν’ να μείνω εκεί… κι όλο μου τάζουν…
Μα εγώ μεσ’ απ’ τα λέπια τους
γλιστράω και περνώ…
δυο μέδουσες με σέρνουν απ’ τα χέρια…
Νεκροταφεία υδάτινα στο σώμα μου φοράω
κι εκεί στου Ποσειδώνα τη σπηλιά σε συναντάω!
……………………………………………………
Δυο μέδουσες τα μάτια σου!( αυτές που με τραβούσαν! )
Κοιτάς μα δεν με βλέπεις, μιλώ και δεν μ’ ακούς…
Μεσ’ το νερό πως σβήνεται η φωνή μου!
…Ποιο δώρο ακριβό που δεν σου πήρα;
Ποιοι δαίμονες σε βύθισαν εδώ;
Γιατί δεν μου μιλάς;
Μεσ’ τα μαλλιά σου φύκια είναι μπλεγμένα
Κοίτα με!… δες τι απόμεινε
απ’ της μάνας μου την προίκα!
Τα ρούχα μου καήκαν, μαυρίσαν οι κλωστές.
Ορίζοντες που χάνονται στα βάθη των καιρών
και οι φίλες μου να κλαίνε λυπημένα.
Απελπισμένα το σώμα μου δένω με το δικό σου
κι εκεί… στης θάλασσας τα βάθη γινόμαστε ένα.
Νεκρό σε κουβαλάω στο ταξίδι μου,
το σπέρμα σου νεκρό, και η άρνησή σου.
Νεκρές κι οι πολιτείες των ψαριών όπου περνάμε.
Τα μάτια σου αγάπη μου, δεν θέλω να φοβάμαι…
Τα μάτια που αγάπησα, ποτέ!
Αναδυόμενοι εραστές των οριζόντων.
Αχ μάτια μου, ποιο δώρο ακριβό που δεν σου πήρα…
Στην παραλία, με περιμένουν οι φίλες μου καιρό
φορώντας τα καλά τους… πρέπει να πάμε…
…Ακόμα και νεκρό… θα πω σε βρήκα…
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ
Α΄ ΕΠΑΙΝΟΣ ΔΕΛΦΟΙ 2002
Δέσποινα Κοντάκη
