Χρονογράφημα..
Γράφει: ο Τάκης Δημητρακόπουλος
Πρωί Κυριακής των Βαΐων…Έξω μοσχοβολάει η άνοιξη, δροσίζεται με ωραίες σταγόνες μιας γλυκιάς τραγουδιστής βροχούλας η γη !
Τα πουλιά τραγουδούν γλυκά, στις φωλιές «καθισμένα» πάνω στον καρπό του έρωτα, την ζωή.
Μπουμπούκια έτοιμα να ανοίξουν κι’αυτά, όπως κι’ εκείνα στις τριανταφυλλιές…
Η ταπεινή πασχαλιά, με εκείνο το μοβ της θλίψης στολισμένη, «στέλνει» στον άνεμο το άρωμα της.. Μεγάλη εβδομάδα! Εβδομάδα των παθών! Μιας άλλης δύσκολης εποχής εικόνες έρχονται στο νου…
Τότε που «κελαηδούσαν» παιδιά στη γειτονιά του καθενός.
Τότε που είχε λόγο να χαμογελάει κουρασμένα ο γείτονας και να ετοιμάζεται για την Ανάσταση και το Πάσχα!
Μοσχοβολούσαν φρεσκοασβεστωμένες οι ταπεινές αυλές, οι ξεχασμένες πια βιολέτες, λεύκαιναν το χώρο ολάνθιστα κρίνα…αυτά τότε…!
Τώρα; Τώρα πια όλα γρήγορα, βιαστικά , σαν από ανάγκη…
Ήρθε λένε , όσοι το πιστεύουν για να μας σώσει λένε…
Λένε ότι παιδεύουν τα παιδιά οι αμαρτίες των γονέων….
Λένε…Ποιες όμως αμαρτίες «παιδεύουν» τα παιδιά μας?
Ποιο βάρος θα φορτωθούν στους άγουρους ακόμα ώμους τους και γιατί?
Ο χρόνος κυλάει στο παλιό ρολόι και γίνονται τικ-τακ μονότονα να κυλούν τα δευτερόλεπτα. Κάθε τριάντα τέτοια τικ-τακ, ένα παιδί, «φεύγει»!
Ποιες και πόσο μεγάλες αμαρτίες «πληρώνει»?
Ποιες και πόσο μεγάλες αμαρτίες βαραίνουν τα πεινασμένα παιδιά με τα γεμάτα απορία και φόβο μάτια σεαυτόν τον κόσμο? Άδικα θυσιάστηκε ο γλυκός μας Ιησούς! Μάταια!
Ο κόσμος ούτε άλλαξε ούτε θα αλλάξει. Δυστυχώς. Μόνο τα αργύρια ίσως , με άλλα πια «ονόματα», ευρώ, δολάρια, σπρεντ, σουάπς.. και πάντα ο Ιούδας εκεί…Πάντα!
Χωρίς σκοινί, χωρίς κλαρί στον αγρό του κεράμεως, χωρίς τύψεις! Ταμείο, έσοδα, κέρδη, τζόγος! Δεν φοράει χιτώνα πια αλλά Αρμάνι και δεν του αρκεί το γαϊδουράκι, θέλει πολλά περισσότερα άλογα.. Αφήστε τα παιδιά να έρθουν σε εμένα…
Τι άραγε εννοούσε? Πως το ερμηνεύουν οι δυνατοί του κόσμου? Τιμήστε ευλαβικά την Ανάσταση. Γιορτάστε το Πάσχα. Να θυμάστε όμως πως ακόμη εκείνα τα παιδιά που δεν «έφυγαν» πεινούν, διψούν, και στο τέλος «φεύγουν»
Να θυμάστε ότι η γιορτή –όπως τίποτα στον κόσμο- δεν είναι για όλους…
Αν αυτές, αν τέτοιες σκέψεις «σκοτεινιάσουν» το χαμόγελο, το βλέμμα τότε...
Ίσως να υπάρχει ακόμα ελπίδα ...
Ίσως το αύριο να αφορά και τα παιδιά του κόσμου….
τα παιδιά μας τα ξεχασμένα…. Νάσται όλοι καλά….
Καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα.
