Αγάπη Ατελής

Υπάρχει μια φαντασίωση που

έχουμε όλοι... είναι τόσο απλή,

τόσο παιδική, τόσο αθώα και

τόσο κοινή... είναι όμως καιτόσο «άπιαστη»  Να υπάρχει στην ζωή μας,ένας(τουλάχιστον) άνθρωπος που θα είναι δίπλα μας, nomatterwhat...

Ένας άνθρωπος του οποίου η αγάπη θα


είναι αδιαπραγμάτευτη... που θαμας υπερασπίζεται 


σε λάθη και θα μπαίνει μπροστά 

όταν οι κακοί του κόσμου μας επιτίθενται...

Ένας άνθρωπος που θα δείχνει υπομονή στις

υπερβολές μας και θα θεωρεί apriori σωστή την

άποψή μας για όλα... και ανδιαμφισβήτητη την 

υπεράσπισή του....

Με άλλα λόγια... μια αγάπη άνευ όρων... μια 

αφοσίωση άνευ δισταγμών...

Όταν ξυπνάμε και η φαντασίωση μοιάζει απόλυτα 

ουτοπική... η αλήθεια είναι πως δεν έχει καθόλου 

πλάκα και η απογοήτευση έρχεται και πνίγει έναν 

κόμπο στο λαιμό...

Πάντα υπάρχει κάτι που σε κάνει να νιώθεις πως 

κάποιο κομμάτι λείπει ή κι αν δεν λείπει τώρα, θα 

λείπει λίγο αργότερα...

Πάντα θα υπάρχει κάποια στιγμή που θα νιώθεις 

μόνος και πως κανείς σ’ αυτόν τον κόσμο τελικά δεν 

σε καταλαβαίνει αρκετά..

Πάντα μια ελπίδα θα πεθαίνει, και όχι κατ’ ανάγκη 

τελευταία, πάντα μια στάλα εμπιστοσύνης θα 

προδίδεται, και όχι κατ’ ανάγκη από κάποιον άλλο, 

πάντα θα ελπίζεις ότι αυτή τη φορά η φαντασίωση 

μπορεί να είναι αληθινή...

Μερικές φορές συγχωρούμε ουσιαστικά... χωράμε 

δηλαδή μέσα μας την πράξη του άλλου... την 

βάζουμε βαθιά μέσα μας, τόσο βαθιά που μπορείς 

να την θεωρήσεις και θαμμένη...

Άλλες φορές είναι αδύνατον να νιώσουμε την 

συγχώρεση...

Κι είναι και κάποιες φορές που παγιδεύουμε την 

ύπαρξή μας κάπου ενδοιάμεσα στις δυο αυτές 

καταστάσεις...

Μας είναι αδύνατον να βγάλουμε κάποιον από την 

ζωή μας αλλά δεν μπορούμε και να ξεχάσουμε ότι 

μας έχει πληγώσει...

Και συμβιβαζόμαστε... νιώθουμε αγάπη αλλά ζούμε 

σε ένα μόνιμο αίσθημα πόνου, θυμού, πικρίας και 

ματαίωσης...

Και έτσι έρχεται μια μέρα που κοιτάς τον εαυτό σου 

κι έχει γεμίσει παράπονα, απωθημένα, μνησικακίες 

και πολλή περισσότερη σκληρότητα...

Σκληραίνεις... ατσαλώνεσαι που λέει κι ένας φίλος 

μου κάθε φορά που βλέπει παιχνίδι της ΑΕΚ... 

ατσαλώνεσαι για να αντέξεις την απογοήτευση..

Και έτσι αποφασίζεις να κλείσεις την πόρτα και να 

κλείσεις απ’ έξω ανθρώπους...

Κάποιους που μπήκαν στην ζωή σου και βγήκαν 

αθόρυβα και χρόνια μετά τους θυμάσαι ξαφνικά δια 

ασήμαντη αφορμή.. και αναρωτιέσαι πώς γίνεται να 

τους άφησες να παίξουν τόσο ουσιαστικό και 

καθοριστικό ρόλο στην ζωή σου.

Και είναι και κάποιοι άλλοι που η παρουσία τους 

μπορεί να κράτησε όσο το ανοιγόκλεισμα των 

ματιών ή τόσο μπορεί να θυμάσαι πια... αλλά είναι 

σαν να σε σφράγισαν... σαν να σε σημάδεψαν με 

έναν τρόπο που δεν μπορείς ούτε να θυμηθείς, ούτε 

να καταλάβεις... αλλά μέσα σου ζουν κάθε λεπτό...

Θυμάσαι για αυτούς τις πιο ασήμαντες λεπτομέρειες, 

τις πιο χαζές στιγμές, θυμάσαι το γέλιο τους, την 

λάμψη των ματιών τους, την χροιά της φωνής τους,

το άγγιγμά τους... τόσες αναμνήσεις...

Είναι όλα εκεί... όλα εκτός από τους ανθρώπους 

τους ίδιους.

Είτε γιατί τους έβγαλες εσύ από την ζωή σου, είτε 

γιατι σε έβγαλαν εκείνοι, είτε γιατί η ίδια η ζωή 

πήρε τις αποφάσεις της...

Και σου παίρνει χρόνια απογοήτευσης και πόνου να 

καταλάβεις πως οι άνθρωποι από την φύση μας, 

είμαστε ατελείς...

Και η αγάπη είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα...

Και σαν ανθρώπινο συναίσθημα, μόνο ατελές θα 

μπορούσε να είναι...

Η μαμά σου, που δεν είχε τη δύναμη πάντοτε να σε 

υπερασπιστεί και οι φράσεις της ξεκινούσαν με το 

.
. εγώ σου είχα πει...

Ο μπαμπάς σου που σου έκανε όλα τα χατήρια κι 

όλα τα δώρα εκτός από ένα... τον ουσιαστικό του 

χρόνο...

Οι φίλοι σου ...

Ο άνθρωπός σου...

Κι όμως όλοι σ’αγάπησαν... όλοι σ’αγαπούν...

Κι ας είναι ατελής η αγάπη τους.. .

Αυτό που έπρεπε να είχες κάνει εσύ ήταν να 

προσπαθήσεις να υπερβείς την ανθρώπινη φύση 

σου για μια μόνο στιγμή και να αναγνωρίσεις την 

προσπάθειά τους... την αγάπη τους... την ατελή 

τους αγάπη... και να δεχτείς πως έκαναν ότι 

καλύτερο μπορούσαν...δεδομένων των συνθηκών...

Αυτό είναι και το μόνο που μπορείς να ζητήσεις από 

οποιονδήποτε...

Γιατί στο τέλος της μέρας, αυτό είναι και το μόνο 

που μπορεί να μετρά για έναν άνθρωπο που θα σε 

αγαπάει...

Να σε αγαπάει με τον δικό του τρόπο... να 

προσπαθεί και να είναι πρόθυμος να μείνει μέχρι το 

τέλος...

Γιατί τελικά ποιο σημαντικό από την τέλεια αγάπη 

είναι η ειλικρινής αφοσοίωση... μέχρι το τέλος...

αναρτήθηκε από: peftasterias.blogspot.com