Για τους ανθρώπους της Πλατείας αγοράς Χαλκίδας που τις μέρες του καλοκαιριού τα πράγματα είναι λίγο πιο εύκολα… Αραιώνουν σημαντικά από την πλατεία και βρίσκουν δροσερό καταφύγιο σε απόμερες παραλίες και σκοτεινές γωνιές εγκαταλελειμμένων σπιτιών… βλέπετε το καλοκαίρι είναι πιο εύκολο να βρεις ένα σκιερό μέρος παρά το Χειμώνα να φτάσεις σε μια ζεστή γωνιά…Έτσι η εικόνα της πόλης είναι ανάλογη με τη τουριστική καλή της εμφάνιση… Οι λιγοστοί απόκληροι της Χαλκίδας κυκλοφορούν στα ίδια στέκια υπενθυμίζοντας στους υπόλοιπους ότι μπορούν να αισθάνονται ακόμη τυχεροί…
Βρέχει. Και όμως η φωτιά δεν σβήνει.
Ανοιγοκλείνεις το στόμα και όμως φωνή δεν βγαίνει.
Τα πόδια σου κινούνται αλλά δεν προχωράς καθόλου.
Γράφεις. Αλλά γιατί η κόλα χαρτί παραμένει λευκή σαν τους τοίχους του ψυχρού ψυχιατρείου;
Μιλάμε την ίδια γλώσσα. Ωστόσο δεν σε καταλαβαίνω.
Η γη γυρίζει ασταμάτητα και αιώνια. Και; Ποια η διαφορά; Πάντα ακίνητη μου φαίνεται.
Σου είχε πει κάποιος ότι θα σε αγαπάει για πάντα. Και δεν τον είχες πιστέψει. Είχες πει ειρωνικά «ναι, καλά». Είχε θυμώσει τότε. «Πώς μπορείς και αμφισβητείς την δική μου αγάπη; Εσύ μπορείς να μην με αγαπάς για πάντα. Εγώ θα σε αγαπάω. Εσύ έλεγξε και ειρωνέψου τα δικά σου συναισθήματα και την δική σου καρδιά. Εγώ γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα πώς και ποιόν θα αγαπάω για πάντα».
Μετά του έπιασες το χέρι. Ήθελες να ζητήσεις συγνώμη και να βάλεις τα κλάματα. Αλλά ούτε λέξη ούτε δάκρυ δεν έβγαινε. Το κατάλαβε. Σε τράβηξε κοντά του, σε πήρε αγκαλιά και σου έδωσε ένα ζεστό φιλί. Έτσι τον πίστεψες. Θα σε αγάπαγε για πάντα. Δεν θα ένοιωθες ποτέ ξανά μοναξιά. Μόνο θάνατος θα σας χώριζε. Και αυτός, τι καλά να ερχόταν και για τους δυο μαζί, ταυτόχρονα.
Ο θάνατος δεν ήρθε αλλά εσύ ζεις; Είσαι μόνος. Αυτός πια δεν σ'; αγαπά αλλά εσύ τον αγαπάς. Για πάντα νοιώθεις. Όμως ...; έτσι έγινε η ιστορία; Αυτά τα λόγια σου είχε πει; Μήπως μέσα στην θολούρα του μυαλού σου το όνειρο είναι διαφορετικό από την πραγματικότητα;
Έχεις κάνει σπίτι την πλατεία. Έχει καύσωνα στο κέντρο της πόλης αλλά εσύ σκεπάζεσαι με ένα βρώμικο πάπλωμα. Βρέχει και ';συ κάθεσαι στο παγκάκι και γελάς. Ούτε κρυώνεις, ούτε αρρωσταίνεις. Άνθρωπος είσαι ή αερικό; Αστικό φάντασμα ή σύγχρονο παραμύθι; Είσαι άθλια εικόνα, ρομαντική και συνάμα εξωπραγματική.
Ακούς τα αμάξια και τις κόρνες τους; Τις σειρήνες των περιπολικών και των ασθενοφόρων; Τι κοιμάσαι μέρα μεσημέρι; Γιατί ξυπνάς μόνο την νύχτα; Γιατί οι φίλοι σου είναι τα ποντίκια και οι κατσαρίδες των υπονόμων; Ξύπνα! Τι κοιμάσαι μέσα στην μέση της πόλης σαν να κοιμάσαι στην αιώρα του εξοχικού σου, δίπλα στη θάλασσα. Αυτός ο αέρας δεν είναι θαλασσινή καλοκαιρινή αύρα, είναι καυσαέριο και μπουχός!
Πίσω από τον θάμνο υπάρχει η ζωή η δική σου. Πίσω από την φιέστα της πόλης, πίσω από το φωτισμένο Μέγαρο του Κότσικα και τα παραλιακά καφέ της Χαλκίδας, πίσω από τις θεατρικές παραστάσεις στο Κάστρο Κανήθου, από τις συναυλίες, από τα καρουζέλ, και τις εκδηλώσεις για τα Θεοφάνια, την Αγία Παρασκευή στην παραλιακή λεωφόρο, από τα κιτς φωτάκια στις ψαροταβέρνες, από τα χορευτικά και μουσικά συγκροτήματα στην εξέδρα μπροστά από το κόκκινο σπίτι, από την επισημότητα και το τελετουργικό των επετείων, τον ήχο και τη θεατρικότητα της μπάντας….
Δεν ανήκεις στην επίσημη εικόνα της πόλης, ούτε εμφανίζεσαι στην ιστοσελίδα του δήμου Χαλκιδέων. Εκεί έχει θέση μόνο ένας με όμορφο κουστούμι και κανένα ίχνος ιδρώτα. Με κατάλευκα δόντια και επίχρυσο σκελετό γυαλιών. Εκεί έχει θέση ένας άντρας, όχι ένας κακομοίρης σαν και εσένα. Αυτός ο Άντρας που υπογράφει ως Δήμαρχος ξεκινάει τον χαιρετισμό του στην επίσημη ιστοσελίδα γράφοντας: Για το Δήμο Χαλκιδέων, ο πολιτισμός, οι τέχνες και η κοινωνική προσφορά είναι τα σημαντικότερα εργαλεία για την ανάπτυξη του τόπου Και όμως, εσύ βρίσκεσαι πίσω απ' όλα, τα παρακολουθείς, σαν ένας τρομοκράτης που μελετάει ώστε να ετοιμάσει την πιο αιμοβόρα επίθεσή του.
Και που παρατηρείς τι καταλαβαίνεις; Τίποτα. Να, τώρα τι βλέπεις; Μέσα από την ομίχλη της σκέψης σου, κάποιοι τοποθετούν όμορφες γλάστρες στον πιο εμπορικό δρόμο της πόλης. Λίγο πιο πέρα από το κέντρο της πόλης κάποιος άλλος αφήνει στα κανάλια του πάρκου του λαού πάπιες και κύκνους….Δεν σου περνάει καν από το μυαλό ούτε αυτό που θα κάνουν το βράδυ κάποια τσιγγανόπουλα παρά το γεγονός ότι το στομάχι σου έχει κολλήσει…. από την πείνα. Ένα τεράστιο κομβόι από βυσσινί αυτοκίνητα με μαύρες σημαίες περνάει κορνάροντας από μπροστά σου. Τι γίνεται ταινία γυρίζουν δίπλα σου και είναι όλα τόσο κραυγαλέα θεατρικά; Κοιτάζεις μια παλιά αφίσα στο τοίχο… Το καλάθι της περιφέρειας θα γεμίσει με ευβοϊκά προϊόντα… Δεν καταλαβαίνεις. Εκθέσεις, ημερίδες, προϊόντα ευμάρεια, ανάπτυξη…
Είναι τόσο κωδικοποιημένα και τόσο άγνωστα αυτά για εσένα….Ξαπλώνεις σε μια σκιά να ξαποστάσεις και πετάγεσαι από το θόρυβο των σειρήνων δυο πυροσβεστικών οχημάτων. Μα τι κάνουν οι άνθρωποι; Πώς το κάνουν να φαίνεται έτσι αληθινό; Έγινε και η Χαλκίδα Χόλιγουντ! Με ειδικά εφέ, φωτιές και ψεύτικους καπνούς. Τώρα, να! Αναπαριστούν μια πυρκαγιά. Οι ψεύτικες φλόγες και οι καπνοί σε ξύπνησαν. Υπερπαραγωγή είναι αυτή και εσύ αναρωτιέσαι, για μια ταινία Όσκαρ με θέμα μια επανάσταση στα 2011 είναι ανάγκη να σε ξυπνήσουν από την ησυχία σου;
Αναπνέεις αλλά δεν ζεις.
Και όταν πεθάνεις, ναι τότε ίσως να ζήσεις και συ λιγάκι.
Θα κινητοποιήσεις λίγο και συ την μηχανή.
Ένα νεκροτομείο, έναν παπά και τέσσερις.
Θα αποκτήσεις και ';συ λίγο προσοχή, την προσοχή που αξίζεις.
Όσο το στήθος σου συνεχίζει και σαλεύει, τόσο θα συνεχίζεις απλά να ';σαι πεθαμένος.
