 |
| Ποιητής Φανφάρας....αγαπημένο παιδί της Φαρλάκαινας...δηλαδή της εργοδοσίας |
Γόνοι κι αντίγονοι «αριστερής» γενιάς..
Ο φαρισαίος, ο ψευτοαριστερός και ο φονιάς…
Πολιτικολογούν χαζολογούν
Ελπίδα κι όνειρα πουλούν…
Και αφασία…
Τα όρνια υπόσχονται
απ’τα κουφάρια πάνω
της ανεργίας
της ανεργίας
ζωή και αθανασία…
Κωθώνια τενεκέδες, κι επαναστάτες παρωδίας
Χιλιοπαιγμένη η παράσταση της φαρσοκωμωδίας.
Παραληρούν, συκοφαντούν, αίμα ζητούν
Οι ψευτοαριστεροί, οι ταϊσμένοι
Οι φαυλοκράτες δήθεν αγανακτισμένοι…
Κάνουν ασκήσεις έπαρσης κι αλαζονείας
Σε μια έκρηξη αχαλίνωτης βλακείας
Σε αυτή τη μικρή έμμετρη ιστορία
περίσσεψε η σεμνότητα και η καλαισθησία
Ο αγανακτισμένος νέος της πλατείας
Άνεργος, ξεχασμένος και παρίας
Άνθρωπος μαθημένος να υπομένει,
Φυσάει ξεφυσάει και φουσκώνει
Αλίμονο αν σκάσει το μπαλόνι…
Θα πέφτει η ροχάλα σαν το χιόνι…
Άγριο ξέσπασμα θαρθεί του νέου
και θα πληρώσει...
Όχι μόνο του έθνους ο ταγός
Αλλά και της πλατείας ο Μήτσος
Ο ψευταριστερός
Οι ψευτοποιητές γελοίοι παρλαπίπες
Αλλόφρονες θα ψάχνουνε για τρύπες
Υ.Γ. (1) Γιατί είναι άθλιο και αποκρουστικό
Να παριστάνεις (γέρος ων) το νέον τον επαναστατικό!
Υ.Γ. (2) Ποιητής εκ του προχείρου έχει τη μορφή του χοίρου (και του χειρίστου)
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ (εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους τους ψευτοαριστερούς Μήτσους της πλατείας)
