Τέσσερις περίπου μήνες πριν, ένα βράδυ (πούβρεχε μονότονα) ο Ζορό της Εύβοιας πήρε το διαδυκτιακό του άλογο, φόρεσε τη μάσκα του, όλη τη στολή με τις εξαρτήσεις( μαστίγιο, σπαθί, μπότες) και ξεκίνησε αυτή την περιπέτεια….στην αρχή ως ανάγκη να εκφραστεί για όσα τον ενοχλούσαν που για κάποιο προσωπικό του λόγο δεν μπορούσε να τα πει….μιλάμε για καταπίεση χρόνων….από τότε που χώρισε με το μεγάλο του έρωτα τη δημοσιογραφία….
Η δημοσιογραφία βέβαια από τότε που την είχε πρωτοερωτευτεί άλλαξε πολύ….συμβιβάστηκε , έκανε χοντρή περιφέρεια , πήρε πολλά κιλά έχασε το νεανικό της σφρίγος και έγινε προβλέψιμη, κοινότυπη και συνηθισμένη….
Οι μεγάλοι έρωτες όμως εκτός από το ότι δεν φοράνε νυφικό, δεν ξεπερνιούνται ποτέ…
Την ξαναβρήκα λοιπόν αυτή τη σχέση και την αγάπησα πιο διαφορετική, πιο ελεύθερη και πιο ώριμη…όχι με τη μορφή που την πρωτοείδα αλλά το ίδιο καταλυτική επάνω μου…
Το blogging είναι πιο άμεσο πιο αποτελεσματικό και πιο ευρύ από την κλασσική εφημερίδα….γράφεις μια άποψη, μεταφέρεις ένα γεγονός μέσα από την δική σου οπτική γωνία και έχουν τη δυνατότητα σε λίγα δευτερόλεπτα να το διαβάσουν δεκάδες, εκατοντάδες αναγνώστες από την Ελλάδα μέχρι τη Νέα Υόρκη και τη Σιγκαπούρη....
Προσωπικά απέφυγα να μεταφέρω γεγονότα υπό την κλασσική αντίληψη της δημοσιογραφίας και προτίμησα το σχόλιο και την άποψη για γεγονότα μέσα από το προσωπικό μου πρίσμα και με ειλικρίνεια απέναντι στον αναγνώστη…ότι εκφράζω τις προσωπικές μου απόψεις όχι για λόγους εξάρτησης ή ιδιοτέλειας αλλά ως πιστεύω και προσωπική θεώρηση των πραγμάτων…
Σε αυτή την περιπέτεια έκανα πολλούς φίλους και θέλω να τους ευχαριστήσω…μεταξύ Αυτών ο Τάκης, η Δέσποινα ,η Κατερίνα, ο Νίκος, ο Αλκις και πολλοί ανώνυμοι αναγνώστες που η επιμονή τους να κλικάρουν στο blog μου ήταν από συγκινητική έως αποκαλυπτική για μένα….
Εκτός από τους φίλους όμως έκανα και εχθρούς, αμέσως… ήταν αυτοί στους οποίους αναφερόμουν με τα σχόλιά μου για τα κακώς κείμενα της Εύβοιας….
Τα σχόλια ήταν γενικά αλλά μυγιάστηκαν αρκετοί που έβλεπαν σε αυτά τη φωτογραφία τους…
Προσπαθήσαμε περισσότερο να θίξουμε καταστάσεις οι οποίες όμως αναπάντεχα οδήγησαν κάποιους στην αναγνώριση του εαυτού τους…
Σε συμπεριφορές κάφρων ήμασταν αυστηροί αλλά ποτέ άδικοι…. Δεν θα ήθελα να αδικήσω τους εχθρούς μου στους οποίους δεν Θα αναφερθώ ονομαστικά αλλά παραμένοντας πιστός στις αρχές μου θα περιγράψω τις συμπεριφορές τους…
Εάν κάποιοι αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους δεν πρόκειται για σύμπτωση… Ζουν ανάμεσά μας (που θάλεγε και ο Λιακόπουλος)…
Τις τελευταίες ημέρες λοιπόν γίνομαι σχεδόν καθημερινά αποδέκτης απειλητικών μηνυμάτων….
Φυσικά δεν αναφέρομαι σε αστειότητες τηλεφωνημάτων με απόκρυψη όπου μου γνωστοποιούν ότι θα με «βρουν σε κανένα χαντάκι έτσι όπως πάω» (τέτοια τηλεφωνήματα έχουν δεχθεί και φίλοι μου)..
Αυτά μόνο γέλια μου προκαλούν και εφόσον μου τηλεφωνούν ή στέλνουν το μήνυμα σε φίλους…με γνωρίζουν, ξέρουν που κινούμαι ποιος είμαι… και με μεγάλη χαρά τους περιμένω όποια ώρα της ημέρας επιθυμούν να με ρίξουν σε κανένα χαντάκι…πιθανώς θα εκπλαγούν εάν δεν είναι αρκετοί και καλά εκπαιδευμένοι…Και πάλι λίγο δύσκολο θα είναι(γιαυτούς)…. Πάντως δεν πρέπει να είναι και πολύ μάγκες για να τηλεφωνούν με ΑΠΟΚΡΥΨΗ…
Εάν πάλι δεν κάνουν πράξη και μάλιστα σύντομα τις απειλές τους θα είναι απλώς θρασύδειλοι (λαϊκιστί … κότες)
Αναφέρομαι όμως σε άλλου είδους απειλές περί αγωγών και μηνύσεων που κάποιοι προσπαθούν να μου μεταφέρουν με έντεχνο τρόπο ως μήνυμα μέσω γνωστών και φίλων…. Αυτούς λοιπόν τους συμβουλεύω καταρχήν να βρουν κανένα καλό δικηγόρο και όχι χασοδίκη….
Οτιδήποτε έχει γραφτεί σε αυτό το μπλογκ δεν είναι ούτε υβριστικό, ούτε συκοφαντικό…
Η αλήθεια είναι και είναι για κάποιους σκληρή ιδιαίτερα όταν καταστρέφει τα σχέδιά τους….
Ποιοι όμως είναι αυτοί που αφήνουν τέτοια υπονοούμενα; Πρόκειται για γνωστούς επαναστάτες της πίτσας και της μακαρονάδας που αυτά που ξοδεύουν μηνιαίως για τις καρμπονάρες τους ισοδυναμούν με το μηνιαίο εισόδημα ενός σκληρά εργαζόμενου έλληνα…
Υψηλόμισθοι συνταξιούχοι που έχουν εδώ και χρόνια ξεχάσει τι θα πει δουλειά…άνθρωποι που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο το σύστημα του ΠΑΣΟΚ ή της Νέας Δημοκρατίας, το απομύζησαν και σήμερα εμφανίζονται έως και αδικημένοι- αγανακτισμένοι, επαναστάτες του ΑΡΜΑΝΙ και του Ντόλτσε Καμπάνα…
Μόνιμοι πελάτες των παραλιακών καφέ τα τελευταία τριάντα χρόνια… όσα και τα χρόνια «προϋπηρεσίας» τους στην «εργασία», κομπιναδόροι του κομματικού κατεστημένου, συνδαιτυμόνες του Θεόδωρου Πάγκαλου, άνθρωποι που αμείφθηκαν χωρίς να εργαστούν και τους συναντώ στο δρόμο με ένσημα στην πλάτη μου μόνο δέκα ετών….
Εργαζόμενος σκληρά εικοσιτρία χρόνια με προϋπηρεσία δέκα ετών, σε ένα κράτος που τους έδινε υψηλότατες αμοιβές αλλά δεν έστειλε ποτέ τον επιθεωρητή εργασίας για να δει πως εργάζομαι και πως αμείβομαι εγώ…ο σημερινός σαραντάρης που δεν έχω την τύχη του σημερινού εικοσιπεντάρη 400 ευρώ το μήνα και χωρίς θέσεις εργασίας, αλλά με την ίδια κατάληξη… χωρίς σύνταξη και χωρίς μέλλον….ακόμα και όσοι συνομήλικοι προσπάθησαν να κάνουν κάτι δικό τους επαγγελματικά έβαλαν συνέταιρο τις τράπεζες που θα τις πληρώνουν μέχρι τα γεράματά τους αν δεν κλείσουν νωρίτερα…
Αυτοί λοιπόν οι μονίμως ευνοημένοι και εσχάτως απογοητευμένοι από το ΠΑΣΟΚ αντί να λουφάξουν απειλούν και εκφοβίζουν ακόμα…
Συντρόφια…σας περιμένω όλο χαρά στο δικαστήριο….
δεν έχω δικηγόρο…
Θα είμαι μόνος και δεν θα φοράω τη μάσκα…
για να σας φτύσω κατάμουτρα…
Καλή αντάμωση στα γουναράδικα…
Υ.Γ. Είχα αρχίσει να προβληματίζομαι για το εάν θα συνεχίσω να γράφω και να υπογράφω ως Ζορό…μετά τις απειλές σας όμως θεωρώ πλέον αναγκαίο να συνεχίσω να διαθέτω το λιγοστό ελεύθερό μου χρόνο προς τιμήν σας….
