Ως υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης, ο Κ. Μαρκόπουλος είναι φανερό ότι έχει μεθύσει με την επιτυχία του στη ζωή. Η μέθη γίνεται αμέσως αισθητή στην όψη του. Κοιτάζει τους άλλους κάπως αφ’ υψηλού, με ένα πονηρό ανθυπομειδίαμα, που υπαινίσσεται ότι αυτός είναι ο κάτοχος μιας ανώτερης γνώσης, στην οποία οι πολλοί δεν έχουν πρόσβαση. Αν όμως το ύφος απλώς προϊδεάζει τους τρίτους για την κατάσταση του υπουργού, μόλις ανοίξει το στόμα του δεν τους μένει καμιά αμφιβολία. Ενας ποταμός στόμφου ξεχύνεται, που φέρνει μαζί τους ελληνικούρες, μαργαρίτες, μπαρούφες, εξωφρενικά επιχειρήματα, πομφόλυγες και άλλα παρόμοια.
Φερ’ ειπείν, η θριαμβική δήλωση, που έκανε σε ένα συνέδριο του Economist, σχετικά με τις προοπτικές του ελληνικού τουρισμού το φετινό καλοκαίρι. Υπάρχει στο Διαδίκτυο και μπορεί εύκολα να την βρει ο καθένας: «Απωλέσθηκε (sic) η περίπτωση να είναι καταστροφική η χρονιά για τον Τουρισμό»! Μόνον ένας άνθρωπος που δεν γνωρίζει τι ακριβώς σημαίνει το ρήμα απόλλυμι, αλλά το βρίσκει πολύ εύηχο στον αόριστο, θα μπορούσε να εκστομίσει τέτοιο πράγμα. (Εκτός, βέβαια, αν ο υπουργός θεωρούσε ως ευκαιρία το ενδεχόμενο μιας καταστροφής στον Τουρισμό, περίπτωση την οποία θεωρώ απίθανη...)
Στο ίδιο συνέδριο, καθησύχασε τους ανησυχούντες για τον τουριστικό ανταγωνισμό από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, διατυπώνοντας την πρωτάκουστη θεωρία ότι δεν υφίσταται παρόμοιο πρόβλημα, επειδή άλλο τουρισμό προσελκύει η χριστιανική Ελλάς από τη μουσουλμανική Τουρκία. Παιδαριώδη πράγματα, δηλαδή, που μόνον λόγω αγνοίας ή υπέρμετρης αυτοεκτίμησης θα τολμούσε να εκστομίσει κανείς και μάλιστα ενώπιον κοινού υψηλού επιπέδου, όπως στο συνέδριο του Economist.
Το καλύτερο όμως, ο υπουργός το ξεφούρνισε σε πρωινή εκπομπή της τηλεόρασης. Ερωτηθείς, για την φυγή των Χριστοφοράκου και Καραβέλα στο εξωτερικό, ο Κ. Μαρκόπουλος πήρε το αυτάρεσκο ύφος του και είπε: «Κατ’ αρχάς, κανείς δεν χάνεται σήμερα από τον πλανήτη». (Δικαιολογημένα, η Μαρία Δαμανάκη, που καθόταν δίπλα του στο πάνελ, κόντεψε να πνιγεί από τα γέλια...) Φαντασθείτε έναν μαθητή που έμεινε στην ίδια τάξη να δικαιολογείται στους γονείς του με το επιχείρημα: «Και τι είναι ένας χρόνος μπροστά στην αιωνιότητα;» Ουσιαστικά, αυτό έκανε και ο υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης. Με εντυπωσιάζει πως δεν μας είπε κι από πάνω ότι όσοι ευθύνονται για το σκάνδαλο της Siemens ούτως ή άλλως θα τιμωρηθούν κάποτε, όταν έλθει η βασιλεία των Ουρανών. (Μάλλον δεν θα το σκέφθηκε...)
Εν τέλει, η περίπτωση του υπουργού Μαρκόπουλου είναι ασήμαντη. Σαν τον κακό ηθοποιό, που αναφέρει ο Μακμπέθ στον τελευταίο του μονόλογο, θα κάνει και αυτός τον σαματά του επί σκηνής κι έπειτα δεν θα ακουστεί ξανά. Το σημαντικό, όμως, με την περίπτωσή του είναι ότι μας θυμίζει πόσο χαμηλή είναι η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού στις μέρες μας...
Αναδημοσίευση άρθρου του Στέφανου Κασιμάτη από την εφημερίδα Καθημερινή
Υ.Γ.
Zoro:To κείμενο δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» την περίοδο που ο κύριος Μαρκόπουλος ήταν υπουργός. Εμείς πάλι γιατί θεωρούμε πως ακόμη τραγικότερο για τον κύριο Μαρκόπουλο είναι ότι δεν είναι πια υπουργός και ότι η ζωή του θα αποκτήσει και πάλι νόημα μόνο εάν ξαναγίνει? Ξέρετε πρέπει κάποιος να διαθέτει ισχυρό χαρακτήρα για να μπορέσει να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση…είναι κάτι σαν το αποτυχημένο ηθοποιό που δεν του δίνουν πια ρόλους!
