Ήρθε η ώρα της «διαλογής» και όχι της «ανακύκλωσης» των πολιτικών «σκουπιδιών»

Γράφει: Κατερίνα Κανάκη

Πώς θα αντιμετωπίσουμε την κρίση; οικονομική, πολιτική την κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς;


 Τώρα που γίναμε μέρος του προβλήματος, είτε γιατί συμμετείχαμε στη δημιουργία της χρεοκοπίας, είτε γιατί επιτρέψαμε να έρθει η κατάρρευση- σιωπώντας γίναμε συνένοχοι- πρέπει να δώσουμε και τη λύση ή τις απαντήσεις, όμως πραγματικά αδυνατούμε.

Σε καμία περίπτωση δεν επιθυμώ να αναλύσω τις πολιτικές- οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις, γιατί βέβαια δεν έχω τις επιστημονικές απαντήσεις.





 Άλλωστε ακόμα και οι απόψεις των ειδικών επί των συγκεκριμένων ζητημάτων διίστανται και διαφοροποιούνται, προκαλώντας πολλές φορές ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση.

 Καταθέτω προσωπικές απόψεις στο πλαίσιο της συζήτησης που γίνεται με αφορμή την παγκόσμια κρίση χρέους, που έγινε και προσωπική κρίση.

Εκτός από την κριτική ήρθε η ώρα του απολογισμού και των προτάσεων. 

Υπάρχουν λύσεις που μπορούμε να δώσουμε; Τι είναι εκείνο που χρειαζόμαστε; 

Οι φορολογικές μεταρρυθμίσεις που πληρώνουν οι μισθωτοί αρκούν για να αλλάξουν την Ελλάδα; 

Πως μπορούμε να βγούμε από τα αδιέξοδα, οικονομικά και κοινωνικά; 

Η λύση σε όλα τα δεινά βρίσκεται μόνο στους δρόμους και  στη βίαιη αλλαγή του πολιτικού συστήματος;

 Το να πετάξεις την Ελλάδα από την Ευρώπη, όπως την τρίχα από το ζυμάρι, γιατί αποτελεί άνωθεν εντολή, θα δώσει την απάντηση σε όλα τα διλήμματα;

Ποιος αλήθεια είναι σε θέση να προτείνει, όταν βρίσκεται στα πρόθυρα της εξαθλίωσης. 

Όταν αυτό που θέλει, αυτό που έχει συνηθίσει ενδεχομένως, είναι άλλοι να βγάζουν το φίδι από την τρύπα, να υποδείξουν εν προκειμένω το δρόμο προς την οικονομική και κοινωνική ανόρθωση της χώρας μας.

Πολιτικοί και πολίτες δεν είναι άμοιροι των ευθυνών τους


Επαναπαυθήκαμε στη δόξα ενός πολιτισμού που άλλοι οικοδόμησαν και που σήμερα, δυστυχώς, καταρρέει και οδηγείται στον αφανισμό. 

Η ανάγκη στην οποία έχουμε όλοι βρεθεί  ίσως αποδειχθεί ο καλύτερος δάσκαλος για να αναθεωρήσουμε τη δική μας πολιτική στάση και συμπεριφορά.

 Ήρθε η ώρα της «διαλογής» και όχι της  «ανακύκλωσης» των πολιτικών «σκουπιδιών», γιατί πέρα από τους αριθμούς υπάρχουν σαφέστατα οι άνθρωποι, η αρετή και οι αξίες.

Η εξάλειψη του ελλείμματος θα αποκαταστήσει το περί δικαίου αίσθημα;

 Αυτό μόνο είναι το ζητούμενο;

 Το κράτος διαλύεται, το Σύνταγμα καταλύεται και η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή. 

Για ποια δημοκρατία μπορούμε να μιλάμε σήμερα, όταν όλοι οι πολίτες δεν είναι ίσοι απέναντι στο νόμο και όταν δεν έχουν όλοι τη δυνατότητα να διάγουν μία άνετη ζωή;

 Όταν είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι το φαύλο πελατειακό σύστημα θα συνεχίσει να υπάρχει, γιατί θα κάνουμε τη δουλειά μας … με κάθε τίμημα ή γιατί θα κάνουμε πως δεν βλέπουμε. 

Δεν θα πρέπει να μας τρομάζουν μόνο τα οικονομικά μεγέθη, αλλά  και η προσπάθεια αλλοτρίωσής μας. 

Η επανίδρυση του κράτους είναι αμφίβολο, αν θα επιτευχθεί όσο υπάρχει ατιμωρησία και όσο αδιαφορούμε για την απληστία που γεννά η εξουσία ή όσο σκύβουμε το κεφάλι αδιαμαρτύρητα, δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης άκριτα σε εκείνους που μόνο υπόσχονται ή σε εκείνους, που όπως αποδείχθηκε, δεν έχουν την ικανότητα άσκησης της εξουσίας.

Θα πρέπει κάποια στιγμή να απομονώσουμε αυτούς που θεωρούν λανθασμένα, ότι η εντολή που τους δίνει ο λαός να τον υπηρετήσουν, είναι εξουσία να τον υποτάξουν, να τον εκμεταλλευτούν και να τον παραπλανήσουν δήθεν λειτουργώντας προς όφελος της πλειοψηφίας και του εθνικού συμφέροντος.