ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ
του Τάκη Δημητρακόπουλου
Έχουν περάσει μέρες πολλές!
Άργησε να δώσει σημεία ζωής ο φίλος μου!Τούτες τις μέρες που μοσχοβολούν πρώιμη άνοιξη,που στολίζονται με ήλιο και κελαϊδίσματα συνήθιζε ν΄ανεβαίνει σέκείνο τον τόπο τον γνωστό…..
Δεν ήταν όμως ούτε αυτός ούτε κανένα από τα σημάδια που άφηνε σε κάθε επίσκεψη του!
Μια,δυο,τρείς προσπάθειες μάταιες!
Την τέταρτη πια,βρήκα τα ίχνη!
Ένας σωρός μικρές πέτρες,φρέσκια στάχτη από φωτιά,είχε περάσει,σκέφτηκα!
Στην κορυφή ένα βέλος από κάρβουνο ¨΄εδειχνε¨ κάτω!Άρχισα να αποδομώ το ¨κτίσμα¨.
Βρήκα καφέ τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο,ένα μικρό μπουκαλάκι νερό,σπίρτα,τα γνωστά άφιλτρα τσιγάρα,έλειπαν δυο ή τρεία από το πακέτο,ένα κουταλάκι και το μπρίκι.Ανάποδα για να μην βραχεί ο,τι είχε μέσα…!
Το ρολόι του και ένα μικρο μπλοκάκι.’’
Πιες πρώτα καφέ και μετά άνοιξε το και διάβασε προσεκτικά!’’.
Ακολούθησα την εντολή και πήρα το μπλόκ στα χέρια γεμάτος από περιέργεια!
Τι να έχει σκαρφιστεί ο πονηρός?Σκεπτόμουν!
.jpg)
Στην πρώτη σελίδα με όμορφα και μεγάλα γράμματα,έγραφε:Φόρεσε το ρολόι μα να το προσέχεις!
Αυτό όλο κι όλο!
Στο δεύτερο φύλλο έγραφε ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΏΤΟ!
Το κείμενο όμως ήταν γραμμένο με τόσο μικρά γράμματα που μου ήταν αδύνατο να το διαβάσω χωρίς γυαλιά!
Το ήξερε καλά ο πονηρός πως δεν τα ¨σέρνω¨ μαζί μου…!
Τελείωσα μερικά τσιγάρα ακόμη προσπαθώντας να μαντέψω τι έγραφε,μάζεψα τα πράγματα και ξανάχτισά τις πέτρες όπως εκείνος!
Έφυγα κρατώντας το ρολόι του σταματημένο ακριβώς στις 12 και το μπλοκάκι…
Γύρισα και επιτέλους με την βοήθεια των γυαλιών μπορούσα και άρχισα να το διαβάζω βιαστικά!
Βιάζεσαι ήταν η πρώτη λέξη!
Με ξέρεις καλά σκέφτηκα και γέλασα σχεδόν!
Φίλε,ήρθε η ώρα να αποχαιρετιστούμε!
Διάλεξα αυτόν τον τρόπο για να αποφύγω ερωτήσεις και συγκίνηση...συγνώμη!
Έζησα δύσκολα αλλά και όμορφα χρόνια όμως το ρολόι σταμάτησε.
Ήδη είμαι πια φευγάτος,όχι ως συμπεριφορά,ως υπόσταση!
Ξέρω θα με θυμάσαι και γι’αυτό θα υπάρχω.
Θυμάμαι όλες τις απορίες σου,όλες αυτές τις ερωτήσεις που μ’αυτές με βομβάρδιζες!
Ακόμη κι εκείνες που δεν τόλμησες θα τις απαντήσω!Λοιπόν…άρχισα να ζωγραφίζω,για να καταφέρω να γράφω τουλάχιστον κανονικά!
Ορνιθοσκαλιστή με έλεγε ο δάσκαλος!
Άρχισα να διαβάζω για να γλυτώσω από τον δεύτερο χαρακτιρισμό!Ανορθόγραφος!Ανάποδος θα λες τωρα και ήμουν!
Έγραφα ζωγραφίζοντας ή ζωγράφιζα γράφοντας!
Έτσι έμαθα να ζώ,έτσι έζησα!
Ακούγοντας και παρατηρώντας.
Έμαθα ν’ακούω τη σιωπή,να μ’αφήνει αδιάφορο ο θόρυβος μιας δήθεν ζωής!
Είδα ρούχα ντυμένα ανθρώπους και το αντίστροφο!
Είδα αντιπαροχή συναισθημάτων ,γής,περιουσιών για ένα χαρτί στο όνομα μιας ανόητης κοινωνικής καταξίωσης!
Είδα τη ζωή να περνά τραίνο από το σταθμό που μάταια περίμενα,γιατι ποτέ δεν σταμάτησε εκεί που ήμουν!
Έζησα με λίγα!
Πολλές φορές ούτε καν με αυτά,αλλα έζησα την κάθε μέρα σαν να ήταν η πρώτη ή η τελευταία,ποτέ δεν το μαθαίνεις αυτό παρά…το μαθαίνουν οι άλλοι..!
Δεν ήθελα να έρθεις σε αυτόν το σταθμό…
Θέλω όμως να σου αφήσω μια άχρηστη σ’εμένα,ίσως χρήσιμη σε σένα συμβουλή!
Γράψε τη ζωή σου με μέτρο εσένα,την συνείδηση και τις αρχές σου!
Ζήσε όσο και όπως μπορείς πιο δυνατά!Μήν φτιάξεις το ρολόι.
Γύρισε τον λεπτοδείκτη στο 12 παρά 5!
Όταν έρθουν οι 12 θα το ξέρεις,πίστεψε με.
Και να θυμάσαι,υπάρχει πάντα χρόνος για όλα!
Ξέρω,θα με θυμάσαι!ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ….!
Η επόμενη σελίδα έγραφε:Μην ψάχνεις!Η μεθεπόμενη:Επιμένεις? Στην τελευταία:έφτασες ως εδώ?πεισματάρη!Και ως υστερόγραφο…
Θα βρίσκεις μηνύματα μου!φτάνει να ξέρεις πού να ψάξεις!
Μην βιάζεσαι!
ο φιλος σου!
Να’στε καλά!!!
