Λάθος! Εξερχόμενοι του κομμωτηρίου, κοιταχθήκαμε στον καθρέφτη: «Μου πάει τελικά;»,αναρωτηθήκαμε, ανασκουμπωθήκαμε, το ξανασκεφτήκαμε και επιστρατεύσαμε όλα μας τα επιχειρήματα για να πειστούμε για το αντίθετο. Έτσι, για να νιώσουμε ότι έχουμε λόγο, ότι συμμετέχουμε, τρόπον τινά, στη διαδικασία. Μα, τι στο καλό πια, εμάς δεν αφορά; Την εικόνα μας αλλάζει!
Τη ζωή μας ορίζει, τη διαβίωσή μας για τα επόμενα 10 (άραγε μόνο;) χρόνια!
Λίγες ώρες μετά το περιβόητο «κούρεμα», κάποιων τα παιδιά θα συμμετάσχουν στις καθιερωμένες παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου ανά την Ελλάδα.
Συντεταγμένα, κάποιες ομάδες μαθητών, -σε συνεννόηση σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και με συμβούλια γονέων και κηδεμόνων-, θα στρέψουν το κεφάλι στην αντίθετη πλευρά απ’ αυτή των επισήμων, δηλαδή βουλευτών, τοπικών αρχόντων, φορέων της εκάστοτε πόλης.
Η κοινωνική δυσαρέσκεια έχει διογκωθεί τόσο, που η παρουσία τομάτας, γιαουρτιού ή/και αυγού ίσως είναι εμφανής. Τι μέριμνα, άραγε, υπάρχει για την αποφυγή τέτοιων γεγονότων;
Στη Θεσσαλονίκη, πρωτοφανώς, η στρατιωτική παρέλαση δεν έγινε φέτος.
Οι επετειακές εκδηλώσεις αντικαταστάθηκαν από γιουχαρίσματα και αποδοκιμασίες ακόμα και του προέδρου της Δημοκρατίας.
Πριν από το μαλλί και το χρέος μας, δεν «ψαλλιδίσαμε» ποτέ, ως φαίνεται, ιδέες και λύσεις που φαντάζουν «καταλυτικές», είναι όμως πέρα για πέρα επικίνδυνες και τελικά μόνο αγχολυτικές, ξεσπάσματα που μας αναζωογονούν κοινωνικά, αλλά πάντα προσωρινά.«Είναι μόνιμη λύση οι προπηλακισμοί, οι τομάτες,το γιαούρτωμα, το αυγούλωμα;»Πραγματικά όχι!
Νεαροί μαθητές και μαθήτριες, υπό τον ενθουσιασμό και μιας διάθεσης αντίδρασης λόγω και της εφηβικής τους ηλικίας, είναι επιρρεπείς σε συμπεριφορές που όμως δεν εκφράζουν απαραίτητα τους ίδιους, αφού αυτοί «δεν βγήκαν από το αυγό τους ακόμα».
Εκκολαπτόμενοι ενεργοί πολίτες δια-«φωτίζονται» κάτω από «λάμπες» αγανακτισμένων γονέων που ξεσπαθώνουν για λάθη που, όμως, και στους ίδιους οφείλονται.
Μεταλαμπαδεύουν στα παιδιά μια ανώριμη άμυνα, ακριβώς και μόνο επειδή έχουν συνηθίσει να φορτώνουν στην πολιτειακή ηγεσία, που οι ίδιοι έχρισαν, οτιδήποτε μαύρο.
Αυτοκριτική: απούσα – διδακτισμός: ανύπαρκτος.
Με την ίδια λογική που και ο προοδευτικότερος των γονέων «γίνεται έξαλλος» -καλώς ή κακώς- στη θέα του «με την ψιλή» κουρεμένου κεφαλιού του 16χρονου παιδιού του, έτσι λοιπόν πρέπει και να καταδικάσει – αποθαρρύνει τέτοιες ιδέες & διαθέσεις.
Ο γονέας που βρίζει τον (λ.χ.) βουλευτή που παρίσταται στην παρέλαση ως επίσημος, είναι ίσως ο ίδιος με αυτόν που στην προηγούμενη μόνο προεκλογική περίοδο τον «κυνηγούσε» ζητώντας του ρουσφέτι, τάζοντάς του, σε αντιστάθμισμα, μια αρμαθιά ψήφους, νούμερα διόλου ευκαταφρόνητα, ή / και μικρές καμπάνιες – εκστρατείες υπέρ του.
Αυτός ο γονέας, που καλεί τον απόγονό του να εκφραστεί αντιδραστικά & υποτίθεται συμβολικά, πρώτον, νουθετεί το παιδί με λάθος τρόπο βάζοντάς το να κάνει τρόπο ζωής του την αντίδραση σε κάτι που όμως μπορεί και μόνιμα – ουσιαστικά να ρυθμίσει.
Αρχίζοντας, για παράδειγμα, από τα απλά: να αποκτήσει το αίσθημα του σωστού & δικαίου για το κοινωνικό σύνολο – όχι για την πάρτη του. Δεύτερον, δεν συζητά ποτέ με το ίδιο του το βλαστάρι ζητώντας του –όχι επιβάλλοντας- να κοιτάξει πρώτα το κεφάλι του, που επέλεξε να κουρέψει σαν «αυγό».
Τρίτον, λόγο στο «κούρεμα» του χρέους μπορεί να έχει αφού πρώτα φροντίσει τα εν του οίκου του, τις «κεφαλές» που ανατρέφει. Διαφορετικά, η όποια έκφραση τύπου«έτσι όπως τα έκαναν για πιο κούρεμα μας μιλούν;» τον καθιστά, ακόμη μια φορά, συνένοχο στα λάθη, αρκούμενο υπεροπτικά, σαν πολίτη άλλους κράτους, να καταγγέλλει.
Οι αποδοκιμασίες, οι προπηλακισμοί, οι καταγγελίες, οι τομάτες, τα γιαούρτια, είναι μεν στην καθημερινή ημερήσια διάταξη, δεν είναι όμως το «πρώτο όπλο».
Τα δε αυγά, έπρεπε να«κουρευτούν» πριν από το χρέος.
Και ναι, θαρρώ πως ήρθε η ώρα το motto με τίτλο «Όπου δω πολιτικό τον φτύνω, τον κράζω, τον φασκελώνω, τον γιαουρτώνω!!» να αντικατασταθεί με τη προτρεπτική ρήση «Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το».
Έτσι, γιατί μόνο αν πετύχει το εγχείρημα αυτό η διαπραγματευτική ισχύς του πολίτη απέναντι στους εκπροσώπους που ο ίδιος εξέλεξε θα αρχίσει να υπάρχει έχοντας νόημα.
Διαφορετικά, «σε δουλειά να βρισκόμαστε»…
Αναρτήθηκε από aixmi.gr
