Μεταφέρω ένα σώμαανάμεσα σε καλημέρες και καληνύχτες.
Και ύστερα πάλι καλημέρες.
Και πάλι καληνύχτες.
Ενδιάμεσα σπαράζω.
Για το αδύνατο.
Ήρθε ο χειμώνας....
Παράξενη αίσθηση πως αυτά που επιθυμούμεείναι μικρές ευάλωτες πεταλούδες
σε χειμωνιάτικο τοπίο.
Παράξενη αίσθηση πως θα πεθάνουν
πάνω στο χιόνι μια μια.
Θέλω να συγχωρήσω τον χρόνο που πέρασε.
Τον χρόνο που μεσολάβησε.
Τον χρόνο που με άλλαξε.
Κάποτε οι αλλαγές γίνονται
βίαια σαν να μας τιμωρεί το όριο που σπάσαμε.
Το όριο που αψηφήσαμε με κάθε είδους ρίσκο.Θέλω να συγχωρήσω το όλα και το τίποτα.
Για τις μεγάλες και μικρές ψευδαισθήσεις που με τάισαν.
Θέλω να συγχωρήσω τις πιθανότητες που ξοφλήσανε.
Κάποτε η αδυναμία να συγχωρήσουμε
γίνεται λεπίδι που μας κομματιάζει.
Ώρα 1.30 μετά τα μεσάνυχτα.
Έξω ακούγεται η νύχτα να ουρλιάζει αθόρυβα.
Πληγωμένη που την αφήσαμε
δίχως μια λέξη αγάπης να διαβεί το ατέλειωτο ταξίδι της.
Η νύχτα είναι μόνη όπως οι ζωές μας.
Και θα ’ρθουν ακόμα πολλές νύχτες.
Και θα ΄ναι μόνες όπως ο μέσα κόσμος μας.
Δέσποινα Κοντάκη
