Τα λόγια της Σοφίας

Ακούγοντας την ψήφιση του άρθρου 37 που διαλύει τα πάντα και γυρίζει τον κόσμο στον εργασιακό μεσαίωνα και επίσημα, ευχήθηκα με όλη μου την δύναμη, οι ώρες τους να είναι 37 και κείνες μετρημένες, και πολλές τους έδωσα!!
Έγινε λοιπόν και αυτό και τώρα να δούμε πως θα το ξεγράψουμε, μιας και το μόνο που δεν γίνεται είναι του σπανού τα γένια και το σβήσιμο από ανεξίτηλο μελάνι από κει που μας έχει γράψει το Πασόκ.

Προχτές ιστιοφόρα γέμισαν το λιμάνι της Καρύστου . Ήταν Ρώσοι εκδρομείς που πολύ, πολύ, δυστυχώς, η εκδρομή τους τέλειωσε με δραματικό τρόπο μιας και ένας από αυτούς έχασε την ζωή του σε τροχαίο στην δυτική παραλιακή.
Μες το ίσωμα που λέμε! Κρίμα, πολύ κρίμα....Έφυγαν και έμεινε μόνο ένα ιστιοφόρο...

Δεν έχω χρόνο να συνεχίσω την έρευνα για τα Ιδρύματα αλλά έμαθα ότι στο πιο γνωστό από όλα οι πληρωμές καθυστερούν τόσο που οι άνθρωποι έχουν φτάσει στα όρια τους αν και τα έσοδα του δεν το δικαιολογούν...Τέλος πάντων, ας μην γίνεται η κρίση πρόσχημα για τα πάντα....Μη ξεχνάμε ότι και το καταφύγιο ανήκει στο Ίδρυμα και η συνέχιση της λειτουργίας του όσο και της Βιβλιοθήκης και της Αίθουσας έχουν απίστευτη σημασία για τον τόπο. Η περιουσία που συντηρεί το Γιοκάλειο είναι ένα τριώροφο στο Σύνταγμα και δυο γραφεία το ένα από τα οποία είναι νοικιασμένο. Εν τω μεταξύ έχει εγκριθεί ο προϋπολογισμός για τα έξοδα του Ιδρύματος...Γιατί τόση καθυστέρηση? Ποιος να ξέρει...Ακόμα να σας πω ότι ο για χρόνια πρόεδρος του Ιδρύματος έχει παραιτηθεί από το Καλοκαίρι.. Ίσως θα πρέπει να περιμένουμε εξελίξεις.....

Η θεατρική ομάδα που πήγαινα πέρυσι ξανάρχισε τις συναντήσεις αλλά δεν έχω καθόλου αντοχή για το οτιδήποτε πέρα από τα βασικά, που είναι και πολλά άλλωστε...
Για κάποιον που θα ήθελε όμως είναι μια καλή διέξοδος...

Άλλο νέο που έμαθα είναι ότι μια αγέλη από αδέσποτα σκυλιά επιτέθηκαν σε πρόβατα στην περιοχή του Άι Θανάση και τα κατασπάραξαν!!! Οι μάρτυρες του γεγονότος είχαν πάει βόλτα και γύρισαν τρομοκρατημένοι φυσικά....
Καλά είναι να λέμε καλά λόγια και ευγενείς προθέσεις, αλλά εδώ κινδυνεύουν ακόμα και άνθρωποι....
Κάτι πρέπει να γίνει με τα αδέσποτα, ειδικά τα επικίνδυνα...

Χτες ενώ έψαχνα να βρω κάτι στο google έπεσα πάνω στον ΖΟΡΟ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ, και διάβασα ένα κείμενο πολύ ευγενικό για μένα. Μεγάλη η έκπληξη αλλά και η χαρά...
Ας είναι καλά όποιος και αν είναι.. Η δύναμη του καλού λόγου είναι μεγάλη ειδικά τώρα που είμαστε όλοι χάλια.
Έτσι που λέτε...Εκεί που είχα να γράψω τόσες μέρες και σκεφτόμουνα ότι έτσι και αλλιώς σε κανέναν δεν λείπει, και κανείς δεν ενδιαφέρεται για το τι γράφω, ο ΖΟΡΟ μου αναπτέρωσε το ηθικό....

Τώρα που ήρθε η κουβέντα στα μπλόγκς, διάβασα σε ένα καινούργιο blog, ολόκληρο κείμενο να αναφέρεται σε κάποιον ιδιώτη που κάποτε είχε εμπλακεί στα κοινά.
Να σας πω την αλήθεια στεναχωρέθηκα...
Όταν κάποιος εκτίθεται σε κοινές δράσεις η μιλάει για τα κοινά, εννοείται ότι θα ακούσει πολλά και θα κάνει ακόμα και εχθρούς η θα δημιουργήσει αντιπάθειες.. Όμως το να γράφεις για κάποιον που δεν έχει κανέναν ρόλο πια και μάλιστα για ασήμαντα και προσωπικά πράγματα, δεν μου φαίνεται σωστό.
Ειδικά όταν πρόκειται για νέους ανθρώπους γεμάτους όρεξη για ζωή, η θέση μας σαν μεγαλύτεροι είναι να τους ενθαρρύνουμε και να τους συμβουλεύουμε και όχι να τους απογοητεύουμε τελείως για οποιαδήποτε συμμετοχή στα κοινά. Δεν υπάρχουν και τόσοι πολλοί άλλωστε...
Υπάρχουν τόσα πράγματα γύρω μας που μπορεί κάποιος να ψάξει να βρει και να γράψει..

Ξέρετε τον ΣΠΠΕΝΚ? Είναι ο σύλλογος για το περιβάλλον και πολύ ενημερωμένος για τις επιπτώσεις που θα έχουν τα αιολικά πάρκα και όλα τα σχετικά. Τον προηγούμενο χειμώνα είχαν προχωρήσει σε κοινή δράση με τα σχολεία και έβαλαν κάδους για την συλλογή αλουμινίου.. Τα κουτάκια και όλα τα συναφή...
" Να ! Ένας σύλλογος που θα ήθελα να μπω!" Σκέφτηκα η αφελής μεγαλοκοπέλα και πήγα να δηλώσω το ενδιαφέρον μου στην Χ.Μπερέτη. Πολύ με ευχαρίστησε και μου είπε ότι θα επικοινωνήσουν μαζί μου στο μέιλ...

Αφού πέρασε καιρός και κανένα μέιλ δεν ήρθε, ξαναρώτησα άλλα μέλη που μου είπαν ότι θα το μεταβίβαζαν στον Μπινιάρη που ήταν υπεύθυνος.. Τέλος πάντων, το είπα τόσες φορές, που η δικαιολογία ότι το ξέχναγαν δεν έπαιζε πια, και απλά το πήρα απόφαση ότι για κάποιο λόγο δεν με ήθελαν στον Σύλλογο..
Νομίζω ότι είναι πιο τίμιο να λες ότι έχουμε μια λέσχη παρά ένα σύλλλογο αν είναι να κάνεις τόσο μεγάλη επιλογή για το ποιος θα είναι μέλος..
Με πείραξε, δεν λέω...!! Είχα όρεξη να αγωνιστώ και γω για το περιβάλλον αλλά μάλλον όλοι οι αγώνες είναι πιασμένοι...από πιο προκομμένους....
Είναι ο δεύτερος σύλλογος που έφαγα πόρτα, τι πόρτα δηλαδή, ολόκληρη πύλη, και το πήρα απόφαση ότι δεν με θέλουν σε ομάδες.. Είναι μια αλήθεια που πρέπει να αποδεκτώ.. Τι να κάνουμε? Το πληκτρολόγιο πάντως δεν μπορούν να μου το πάρουν...


Ο κόσμος μαζεύει ελιές, ξύλα, στρώνει το σπίτι, και αγωνιά...
Χαμογελάστε παρόλα αυτά, μπόρα είναι και αν δεν περάσει μόνη της, θα την κάνουμε να περάσει εμείς...

Αναρτήθηκε από sofiascomments