Ο καλός ρουφιάνος (λάσπη ο σκοπός του, που έλεγε και ο Παύλος), έχει πάντα ένα καλό πανό δράσης, ένα μπούσουλα, βρε αδερφέ, υπό μορφή δεκαλόγου (του Βοκκάκιου ). Αυτός είναι:
1. Η υπερβολική χρήση της προσωπικής αντωνυμίας και υποκοριστικού ακόμα και σε αγνώστους για οικειότητα (πουλάκι μου, κοριτσάκι μου)
2. Η προσπάθεια να μας πείσει, ότι μας δίνει για το καλό μας (πονάω την κλινική/γραφείο/κόσμο βρε παιδιά)
3. Η ευκολία με την οποία συμφωνεί μαζί σου (για να σου πάρει λόγια)
4. Η προσπάθεια να σου εκμαιεύσει προσωπικές λεπτομέρειες, κουτσομπολεύοντας
5. Η δικτύωση του με χαμερπή και απίθανα άτομα, ως πηγή πληροφοριών
6. Η απαρχή της άγνωστης και ατεκμηρίωτης και αόρατης λάσπης (άκουσα να λένε, από επιμελητή - δε λέει ποτέ όνομα -, για τον τάδε ότι)
7. Η επίδειξη των γνωριμιών και των (ανύπαρκτων) γνώσεων του για να εντυπωσιάσει και να κινείται πιο άνετα
8. Είναι ΠΑΝΤΑ μέσα σε όλα, κι ας μην ξέρει απλά να ακούγεται
9. Πάντα φροντίζει να σε λασπολογεί εν τη απουσία σου
10. Πάντα αποποιείται της λάσπης, φταις πάντα εσύ (εγώ δεν είπα τίποτα, αυτός μιλάει, τι του έκανα)
