Του Νίκου Ξυδάκη
Όσοι ταξίδεψαν στα νησιά τους για να ψηφίσουν την Κυριακή,
υποδέχτηκαν το καλοκαίρι με αρχαίες τελετουργίες: μύρισαν μαγιάτικα ρόδα και
κολύμπησαν σε διάφανα νερά. Ελλάδα και Μάης μαζί, έγραφε η Βιρτζίνια Γουλφ το
1932 μαγεμένη: «Είναι τρέλα να χάνει κανείς τα καλύτερά του χρόνια πασχίζοντας
να πλουτίσει, όταν υπάρχει αυτή η άγρια αλλά πολιτισμένη και πανέμορφη χώρα
όπου μπορείς να ζήσεις».
Ογδόντα χρόνια αργότερα, η Ιστορία έστηνε το μεγάλο της
παιχνίδι στην Ελλάδα, με τη δική του άγρια ομορφιά, που έκοψε την ανάσα στους
Ελληνες και προκάλεσε διανοητικά τους εκατοντάδες ανταποκριτές απ’ όλο τον
κόσμο.
Τεμαχισμός του κοινοβουλευτικού Σώματος, έτσι ώστε κανείς συνδυασμός
δυνάμεων να μη συνθέτει κυβέρνηση. Κατάρρευση των κυβερνητικών κομμάτων μιας
38ετίας. Δεύτερο κόμμα, εντολοδόχος για σχηματισμό κυβέρνησης, η Ριζοσπαστική
Αριστερά, ενώ αποπειράται να μεταμορφωθεί σε ηγεμονική παράταξη.
Είκοσι ένας
βουλευτές για ένα αντικοινοβουλευτικό μόρφωμα που εξαπολύει ναζιστικούς
κρωγμούς μίσους και βίας. Και τα λοιπά.
Η ιστορία είχε αρχίσει τις επισκέψεις της από το 2008. Και
θα παραμείνει εδώ, άγνωστο πόσο. Ωστόσο μόλις τώρα αρχίζουμε να συλλαμβάνουμε
κύκλους και σχήματα.
Οτι, ας πούμε, δεν κλείνει απλώς ο κύκλος της μεταπολίτευσης,
αλλά ο κύκλος του μεταπολέμου, αυτός που αρχίζει με την έναρξη του Ψυχρού
Πολέμου και την πολιτικοστρατιωτική ήττα της Αριστεράς και περνά διαδοχικά απ’
την ανοικοδόμηση, τη δικτατορία, την κυπριακή απώλεια, την πτώση του υπαρκτού
σοσιαλισμού, έως το λυκόφως της πρώτης παγκοσμιοποίησης. Η Ελλάδα πρωταγωνίστησε
ως εργαστήριο μέλλοντος, στην αρχή του κύκλου, το 1944-49· πρωταγωνιστεί και
τώρα ως εργαστήριο ευρωπαϊκού μέλλοντος, στην αρχή ενός νέου κύκλου.
Κι άλλη
διεθνής πρωτιά: η ανάδυση του ευρωαριστερού ΣΥΡΙΖΑ στις παρυφές της εξουσίας με
ειρηνικά μέσα.
Τέτοια κίνηση έχει σημειωθεί μεταπολεμικά στην Ευρώπη μόνο άπαξ,
από το ευρωκομμουνιστικό PCI του Μπερλινγκουέρ στην Ιταλία του ’70. Το PCI
μεταμορφώθηκε, χάθηκε μαζί με όλο το ιταλικό μεταπολεμικό σύστημα.
Σήμερα ο κόσμος είναι διαφορετικός.
Εντούτοις η προσέγγιση
της εξουσίας από την Αριστερά είναι παρόμοια με του PCI. Αίτημα δεν είναι η
βίαιη ανατροπή του καπιταλισμού, όσο μια λυσιτελής υπεράσπιση του μεταπολεμικού
κοινωνικού συμβολαίου και των δημοκρατικών κατακτήσεων της νεωτερικότητας.
Η
οικονομική κρίση που ενδημεί από το 2008 έδειξε φθαρμένους τους πολιτικούς
αρμούς της αντιπροσώπευσης και απροστάτευτο τον κόσμο της εργασίας.
Ωστε το νέο
στοίχημα της ζώσας Αριστεράς και νέα απαίτηση και προσδοκία των λαών δεν είναι
μια ανεύρετη ουτοπία, αλλά η υπεράσπιση του ζωτικού δημόσιου χώρου και η
επινόηση ενός άλλου μοντέλου ανάπτυξης, βιώσιμου, μη σωρευτικού, εμπνεόμενου
από αξίες ενός ήπιου βίου.
Αυτό το μεγάλο ιστορικό παίγνιο, πνευματικό, πολιτικό,
κοινωνικό, παραγωγικό, διαδραματίζεται τούτες τις ώρες του πόνου και της
δημιουργικής αγωνίας στην Ελλάδα, κοιτίδα της δημοκρατίας, του λόγου και του
νείκους. Ο άγγελος της Ιστορίας φτερουγίζει μες στον Μάη - ας ελπίσουμε χωρίς
ερείπια
Kathimerini.gr
