Στις εκλογές του
2012 οι Έλληνες πολίτες καλούνται να
σηκώσουν το βάρος εξόδου από την κρίση. Καλούνται να διαχειριστούν το
χρέος της χώρας τους και να προτείνουν
τη λύση που εκείνοι πιστεύουν, ότι θα
μας βγάλει από το αδιέξοδο στο οποίο μας οδήγησαν οι υποχρεωτικές δεσμεύσεις.
Καλώς ή κακώς
(εν προκειμένω κακώς) φθάσαμε στο σημείο να μιλάμε για απώλεια της εθνικής μας
κυριαρχίας.
Φθάσαμε στο σημείο όχι απλώς να χρωστάμε και… της Μιχαλούς, αλλά
και να μας έχουν βάλει …χέρι σε μία
τσέπη που είναι εντελώς άδεια.
Από το να
κατηγορούμε και να δείχνουμε με το δάχτυλο τους υπαίτιους είναι προτιμότερο να
σκεφτούμε, με ποιο τρόπο δεν θα επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος και θα
αποτρέψουμε οριστικά τον κίνδυνο της χρεοκοπίας.
Πώς και με ποιους θα
επιστρέψουμε σε επίπεδα αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Σαφέστατα,
μαγικά ραβδιά δεν υπάρχουν. Ούτε την επομένη των εκλογών ξαφνικά θα ξημερώσει
χωρίς την τρόικα να παραμένει πάνω από τα κεφάλια μας ως «Δαμόκλειος Σπάθη».
Σε τι διαφέρουν
αυτές οι εκλογές από τις προηγούμενες;
Στο ότι η απόφασή μας δεν θα πρέπει να ληφθεί ελαφρά τη καρδία, με επιπολαιότητα ή με βάση
το ίδιον όφελος.
Στο ότι θα πρέπει να
αναλάβουμε όλοι την ευθύνη που μας αναλογεί.
Είτε γιατί συμμετείχαμε στο
«φαγοπότι», είτε γιατί βολευτήκαμε, είτε γιατί αν και γνωρίζαμε δεν μιλήσαμε
εγκαίρως. Δεν διαμαρτυρηθήκαμε για τα ψέματα και τις υποσχέσεις χωρίς
αντίκρισμα, γιατί πιστεύαμε ότι το
πρόβλημα που χτύπησε την πόρτα του διπλανού δεν θα χτυπήσει και τη δική μας.
Αν ανατρέξουμε
στα ιστορικά στοιχεία θα διαπιστώσουμε, ότι η Ελλάδα έχει κηρύξει πτώχευση
τέσσερις φορές και έχει συνάψει δεκάδες δάνεια με επαχθείς όρους.
Οι
κυβερνήσεις προχωρούσαν στη σύναψη νέων δανείων για να ξεχρεώσουν τα
προηγούμενα, αλλά το χρήμα που ερχόταν στα κρατικά ταμεία προοριζόταν τελικά
για ιδιοτελείς σκοπούς.
Δυστυχώς σήμερα
φαίνεται, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Τα ελληνικά
νοικοκυριά βρέθηκαν ακριβώς στην ίδια θέση, έχοντας προηγουμένως μάθει να ζούνε με δανεικά και χωρίς να
υπολογίζουν, ότι η «φούσκα» κάποια στιγμή θα σκάσει και θα έρθει η εποχή της
ύφεσης. Σήμερα, το συμπέρασμα στο οποίο
καταλήγουμε είναι ότι οι οικονομικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν αποδείχθηκαν
άδικες, με τους φτωχότερους και τους
εργαζόμενους να επωμίζονται το βάρος της όποιας διόρθωσης.
Τώρα, θα πρέπει
να μας προσδιορίσουν με ειλικρίνεια το πότε θα επέλθει η ανάκαμψη και με ποιο
τρόπο. Από την πλευρά μας θα πρέπει
αξιοποιήσουμε υπεύθυνα την ευκαιρία που
μας δίνεται να δηλώσουμε τη βούλησή μας, να απαντήσουμε και να βάλουμε τέλος
στα όποια διλήμματα: της χρεοκοπίας ή της εξόδου της χώρας από το Ευρώ και της
ακυβερνησίας.
Αυτό που θέλουμε
ως λαός είναι να διατηρήσουμε την ανεξαρτησία και την αυτονομία μας. Για να
επιτευχθεί αυτός ο κοινός στόχος θα πρέπει να αντιληφθούμε, γιατί φθάσαμε στο
σημείο μηδέν, είναι ανάγκη να αναλογιστούμε τις προσωπικές μας ευθύνες.
Άλλωστε, είναι
γνωστή η ρήση που λέει ότι η «πιο συνηθισμένη συνέπεια της απροσδόκητης και
αιφνιδιαστικής ευημερίας ενός λαού είναι να γίνουν οι πολίτες ματαιόδοξοι και
αλαζόνες». Μήπως, αυτό γίναμε όλα τα προηγούμενα χρόνια, όταν μας αρκούσαν τα
επιδοτούμενα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όταν μαθαίναμε να καταναλώνουμε
χωρίς να παράγουμε και να χρωστάμε χωρίς
να εξοφλούμε;. Μήπως το να καταλογίζουμε
τις ευθύνες για όλα τα δεινά που μας βρήκαν μόνο στους πολιτικούς ή μόνο στους
δημοσίους υπαλλήλους ή στους ευρωπαίους εταίρους μάς οδηγεί σε ένα φαύλο
κύκλο;. Όλοι εμείς δεν είμαστε μέρος του συστήματος που κατηγορούμε;
Η αδιαφορία μας οδήγησε
εκτός από την οικονομική κρίση, στην κοινωνική και την κρίση του πολιτικού
συστήματος. Αφήσαμε να χαθούν ευκαιρίες, δεν επιτρέψαμε να γίνουν
μεταρρυθμίσεις, συντηρήσαμε το πελατειακό κράτος. Τα κίνητρα διαφορετικά κάθε
φορά, αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα.
Πριν βρεθούμε
μπροστά στην κάλπη, γιατί η αποχή δεν είναι στάση ευθύνης, αλλά δειλία, ας
έχουμε καταλήξει σε συγκεκριμένη επιλογή πολιτικής διεξόδου από την κρίση. Το «όλοι ίδιοι είναι» δεν μπορεί να ισχύει
απόλυτα, γιατί απλά δεν είμαστε ίδιοι.
Δεν μπορεί σε μία κοινωνία όλοι να είναι
«απατεώνες» ή «τεμπέληδες».
Έχοντας
συναίσθηση της κρισιμότητας των περιστάσεων πρέπει να δώσουμε τη λύση,
αποφασίζοντας εμείς ως Έλληνες πολίτες, ως απλοί πολίτες, ως «κοσμάκης», όπως
μας έχουν κατά καιρούς ονομάσει, ποιους θα εμπιστευθούμε να κυβερνήσουν τη χώρα
και ποιους δεν θα εμπιστευθούμε, κλείνοντας τα αυτιά στις «Σειρήνες», που θα
προσπαθήσουν να μας παραπλανήσουν.
Η κρίση που
βιώνουμε μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία να αλλάξουμε όχι τους άλλους, αλλά πρώτα
τους εαυτούς μας. Η οργή και η αγανάκτηση είναι ανάγκη να μετατραπούν σε ψήφο
εμπιστοσύνης για αλλαγή πολιτικής με
στόχο την ανάκαμψη, την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή.
Γιατί για να είναι
μία κυβέρνηση δημοκρατική σύμφωνα και με τους ορισμούς που δίνονται, θα πρέπει
«να είναι δημοφιλής, ή τουλάχιστον να τυχαίνει της αποδοχής των πολιτών».
Να αντλεί τη νομιμότητά της από το λαό.
Οι εκλογές του
2012 είναι κρίσιμες. Διακυβεύεται το μέλλον της Ελλάδας. Για αυτό το μέλλον,
για ένα καλύτερο αύριο, για να υπάρξει προοπτική θα αποφασίσουμε. Αυτή τη φορά θα πούμε τη
γνώμη μας. Αν νομίζουμε, ότι θα τιμωρήσουμε κάποιους τουλάχιστον, ας μην είναι
οι επόμενες γενιές, ας επιτρέψουμε στους νέους να ζήσουν ελεύθεροι σε μία
ελεύθερη χώρα.
Οι εκλογές θα
οδηγήσουν στην εκτόνωση της έκρυθμης κατάστασης και θα στείλουν μήνυμα
ανατροπής ό, τι «σάπιου» υπήρχε μέχρι
σήμερα στο πολιτικό σύστημα.
Οι πολιτικές
δυνάμεις οφείλουν να τοποθετηθούν
ξεκάθαρα και να παρουσιάσουν
συγκεκριμένο οικονομικό πρόγραμμα και να δεσμευτούν για την εφαρμογή του.
Αν αλλάξουμε
νοοτροπία, αν εμπιστευθούμε τους άξιους και ικανούς, αν ψάξουμε την εξαίρεση
στον κανόνα ίσως να μην είναι αργά.
Η πολυδιάσπαση
των κομμάτων δεν είναι η εναλλακτική λύση για την Ελλάδα, ούτε η απάντηση στην
πολιτική της λιτότητας, που οι ισχυροί μας επιβάλλουν και η οποία εξαθλιώνει
και μειώνει των Έλληνες.
Η απάντηση ας είναι
ξεκάθαρη και συγκεκριμένη: ισχυρή κυβέρνηση … για την Ελλάδα!
Α.Κ
